Η (μη) τήρηση των νόμων
Δείτε μια παλαιότερη σχετική ανάρτηση: ΕΔΩ
Το κείμενο που ακολουθεί (γραμμένο μέσα στην τάξη, στο δύωρο της «Έκθεσης»), δεν προτείνεται ως υπόδειγμα ανάπτυξης. Κατά τη διόρθωση, χρησιμοποιήθηκε ως κείμενο αναφοράςκαι ως δείγμα αξιολόγησης,με όλα τα θετικά και τα αρνητικά του.
Για τον λόγο αυτό, ευχαριστούμε τον συντάκτη του.
Για τον λόγο αυτό, ευχαριστούμε τον συντάκτη του.
«Νόμος …άνομος»
Ο ρόλος των νόμων στη σύγχρονη εποχή φαίνεται πως έχει πάρει διαφορετικό περιεχόμενο, αφού οι άνθρωποι πλέον δε θεωρούν ότι αποτελούν «ρυθμιστές» που αποσκοπούν στην ευρυθμία της κοινωνίας, αλλά καταπιεστικά μέσα επιβολής των αρχών. Άλλωστε, είναι γεγονός ότι οι νόμοι δε γίνονται στον ίδιο βαθμό σεβαστοί. Η παραβατική συμπεριφορά έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις και αυτό ακριβώς αποδεικνύει πως οι νόμοι έχουν χάσει την ισχύ και το κύρος τους. Η περιφρόνησή τους, ωστόσο, από τους πολίτες δεν είναι ασύνδετη και με τη στάση των ίδιων των αρμοδίων για την τήρησή τους φορέων, που αρκετά συχνά είναι μεροληπτική.
Το φαινόμενο αυτό ανάγεται σε πολλά αίτια. Αρχικά, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις κατά τις οποίες τα όργανα επιβολής τάξης ακόμα και οι φορείς απόδοσης δικαιοσύνης, δηλαδή οι δικαστικοί, παρασυρμένοι από τα χρηματικά οφέλη, χρηματίζονται ώστε να παρακάμψουν κάποιο νόμο και να ευνοηθεί ο παραβάτης. Έτσι, εξαιτίας των οικονομικών αυτών συμφερόντων, τελικά οι ίδιοι οι φορείς αναιρούν το ρόλο τους και συγκαλύπτουν είτε τους παραβάτες είτε τους ίδιους, αφού και εκείνοι τελικά είναι που διαβρώνουν το σύστημα εφαρμογής των νόμων.
Ένα ακόμη αίτιο του φαινομένου που απορρέει από τη μη σωστή τήρηση και εφαρμογή των νόμων από τους αρμόδιους φορείς, είναι και η κυριαρχία της ευνοιοκρατίας. Η ευνοιοκρατία, δηλαδή η ευνοϊκή μεταχείριση ορισμένων ατόμων, ή στην προκειμένη περίπτωση η τοποθέτηση τους σε θέσεις εξουσίας, ενώ δε διαθέτουν τα κατάλληλα προσόντα, έχει εδραιωθεί σε κάθε τομέα του πολιτικού συστήματος. Παρατηρείται, αρκετά συχνά πως θέσεις τέτοιου περιεχομένου κατέχουν ακατάλληλα άτομα που δε διαθέτουν ικανότητες, ή ακόμη και την απαραίτητη εκπαίδευση ή επαγγελματική κατάρτιση και συνεπώς δεν έχουν τη δυνατότητα να υποστηρίξουν τις θέσεις αυτές.
Ακόμα ένα διαχρονικό αίτιο της μεροληψίας των φορέων δικαιοσύνης είναι και το φαινόμενο του ρατσισμού. Η επίταση του φαινομένου αυτού, έχει και έντονες επίκαιρες εκδηλώσεις. Τα άτομα διαφορετικής εθνότητας, θρησκείας κατά κύριο λόγο, αλλά και με κάθε άλλου είδους ιδιαιτερότητα, μεταχειρίζονται πολλές φορές απάνθρωπα, αφού οι φορείς που ως καθήκον έχουν την προστασία των ίδιων και των δικαιωμάτων τους και που μέσα στις αρμοδιότητές τους είναι και η ομαλή ένταξή τους στο κοινωνικό σύνολο, δεν επιτελούν το έργο τους επηρεασμένοι πολλές φορές από προσωπικές ιδεολογίες ή εμπάθειες ή ακόμα και από γεγονότα της επικαιρότητας.
Η περιστολή του συγκεκριμένου φαινομένου κρίνεται αναγκαία για την αποκατάσταση του ρόλου των νόμων. Σημαντική είναι, λοιπόν προς αυτή την κατεύθυνση, η συμβολή της παιδείας. Μόνο μέσα από την παιδεία μπορεί το άτομο να καλλιεργήσει ηθική συνείδηση που είναι απαραίτητη για την αρμονική συμβίωση στην κοινωνία μέσω του σεβασμού των νόμων. Με τον ίδιο τρόπο, είναι δυνατό να εξαλειφθεί βέβαια και ο ρατσισμός, αφού με τη μόρφωση το άτομο διευρύνει τους ορίζοντές του και έτσι αναπτύσσει και την κριτική του ικανότητα και διακατέχεται από ευθυκρισία.
Επιπλέον, αναγκαίος είναι και ο περιορισμός της ευνοιοκρατίας που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη κοινωνία. Βέβαια, αυτό μπορεί από τη μια να επιτευχθεί σταδιακά και ενώ θα αποκαθίσταται ο ρόλος των νόμων στις ζωές των ανθρώπων, από την άλλη όμως, αναγκαία είναι και η αποτελεσματική παρέμβαση του κράτους με έλεγχο των φορέων εξουσίας, ώστε να υπάρχει αξιοκρατία και οι θέσεις εξουσίας να καταλαμβάνονται από άτομα με τις κατάλληλες, τόσο γνώσεις, όσο και ικανότητες.
Καταληκτικά, στη σύγχρονη κοινωνία ο ρόλος των νόμων υπονομεύεται από το κοινωνικό σύνολο γενικότερα, αλλά και από τους αρμόδιους φορείς που ενώ ως στόχο έχουν να εξασφαλίσουν την τήρηση και εφαρμογή τους, όταν για τους προαναφερθέντες λόγους, παρακωλύουν την απόδοση δικαιοσύνης για τις παραβατικές συμπεριφορές. Το φαινόμενο της μη σωστής εφαρμογής των νόμων, βέβαια μπορεί να αντιμετωπιστεί τόσο σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, όσο και με την κρατική παρέμβαση.
